Το έδαφος στο οινικό βασίλειο μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε ως την κινητήρια δύναμη. Το βασικό πυρήνα που ενεργοποιεί το οποιοδήποτε γρανάζι, που είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη και την αναπαραγωγή του αμπελώνα. Ως αναπνέουσα οντότητα φιλοξενεί ένα κρυφό οικοσύστημα που επηρεάζει άμεσα την υγεία των αμπελιών. Ωστόσο όλα αυτά που προεξέχουν στην επιφάνεια ενός αμπελώνα αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Στο υπόγειο βασίλειο των αναρίθμητων εκτάσεων καθημερινά, κάτω από τις «κουρτίνες» του εδάφους, υποβόσκει ένας περίπλοκος μικρόκοσμος. Πολυμορφικός και πολυσύνθετος.
Τα βακτήρια και οι μύκητες σχηματίζουν ένα λεπτό πλέγμα αλληλεπιδράσεων, διασπούν την οργανική ύλη, απελευθερώνουν θρεπτικά συστατικά και βοηθούν στην ανάπτυξη μιας δομής του εδάφους που επιτρέπει την σωστή συγκράτηση και αποστράγγιση του νερού. Σε αντάλλαγμα, τα αμπέλια παρέχουν σε αυτούς τους μύκητες σάκχαρα που παράγονται μέσω τις φωτοσύνθεσης, δημιουργώντας μια αμοιβαία ανταλλαγή που ωφελεί και τα δυο μέρη. Για την καλύτερη αποστράγγιση ωστόσο του εδάφους, η τοποθέτηση του αμπελώνα οφείλει να ακολουθεί μια κατηφορική στάση αλλά και να αναμειγνύεται το χώμα με περλίτη.
Από τους πιο βασικούς εχθρούς που μπορούν να προκαλέσουν σοβαρή ζημιά στο υπόγειο βασίλειο είναι τα νηματώδη. Αυτά τα σκουλήκια τρέφονται από τις ρίζες των αμπελιών προκαλώντας καχεκτική ανάπτυξη και μειωμένη ζωηρότητα με αποτέλεσμα τα βασικά θρεπτικά συστατικά να μην μπορούν να ενεργήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για το φυτό.
Το πεχά από την άλλη, αποτελεί μια διπρόσωπη υπόσταση στην ομαλή λειτουργία του αμπελώνα. Είναι ένας δείκτης της οξύτητας ή της αλκαλικότητας που επηρεάζει σε ένα μεγάλο βαθμό τη διαθεσιμότητα των θρεπτικών συστατικών στα αμπέλια. Ένα πολύ υψηλό η πολύ χαμηλό πεχά, μπορεί να περιορίσει την ικανότητα της αμπέλου να απορροφήσει βασικά στοιχεία όπως το άζωτο, το φώσφορο και το κάλιο. Τα οποία είναι ζωτικής σημασίας για την ποιοτική και ομαλή ανάπτυξη.
Τα νερό που μπορεί να θεωρηθεί ως πηγή τροφοδοσίας και ανάπτυξης δε διαθέτει πάντα την «φαινομενική» λύση. Η υπερβολική χρήση του σε συνδυασμό με την κλίση του αμπελώνα και τα ανάλογα εδαφικά στοιχεία του μπορούν να προκαλέσουν βλάβες και ένα ευνοϊκό περιβάλλον για ασθένειες, εφόσον τα περισσότερα θρεπτικά συστατικά θα κινηθούν προς τα φύλλα (το πράσινο τοίχωμα) και όχι στον καρπό. Επιπλέον, η κακή διαχείριση της άρδευσης μπορεί να οδηγήσει σε σπατάλη νερού που μπορεί να συμβάλει στην διάβρωση του εδάφους, τη ρύπανση των υδάτων και την συνολική υποβάθμιση του περιβάλλοντος.
Το έδαφος θα αποτελεί πάντα μια μορφή γέννησης τόσο θετικών όσο και αρνητικών στοιχείων. Η φροντίδα του και η επεξεργασία από τον ανθρώπινο παράγοντα οφείλει τον σεβασμό και την δέουσα προσοχή ώστε να προσφέρει όσο το δυνατό καλύτερο και ποιοτικότερο αποτέλεσμα στα προϊόντα που γεννάει.
Στην καρδία κάθε αμπελώνα ξεδιπλώνεται μια συμφωνία ζωής, επιστήμης και πάθους. Έτσι, όταν «σηκώνεται» ένα ποτήρι κρασί, ας είναι όχι μόνο μια πρόποση για τις γεύσεις που εμπλουτίζουν τον ουρανίσκο μας, αλλά και ένας χαιρετισμός στα χέρια των ανθρώπων που μόχθησαν!
