Μπορείς σε μια συζήτηση που περιλαμβάνει γαστρονομία και κρασί να περιγράψεις ακριβώς αυτό που νιώθεις στην κάθε γουλιά; Την επίγευση που συνοδεύει τον ουρανίσκο σου μια πιρουνιά από το πιάτο; Είναι από τις πιο δύσκολες περιγραφές. Το πιο δύσκολο συναίσθημα. Είναι δύσκολο να μπεις στη διαδικασία να το περιγράψεις. Αφού πάντα το πρακτικό κομμάτι το συνοδεύει μια εικόνα, ένα άρωμα, κάποια πρόσωπα και αναμνήσεις που ξεπετάγονται από το χρονοντούλαπο. Αυτομάτως λοιπόν, αυτή η κατάσταση από μόνη της, δεν αποτελεί μια απλή πρακτική περιγραφή, αλλά ένα συνονθύλευμα πολλαπλών εννοιών και συναισθημάτων.
Απολάμβανα ένα ροζέ ποτήρι κρασί στο δίπλα τραπεζάκι, όταν στη δίπλα παρέα άκουσα μια από τις πιο ασυνήθιστες περιγραφές. Ο κύριος με το κολονάτο ποτήρι στο χέρι και το αέρινο μπες πουκάμισο, ήταν πιο αναλυτικός και από στατιστική μέθοδο σε εξετάσεις. Όχι μόνο σε ό,τι συμπεριλάμβανε τον αρωματικό χαρακτήρα και τη δομή του κρασιού, αλλά σε μια ευρεία υπόσταση της περιγραφής θεοποιούσε την κάθε γουλιά που άφηνε η επίγευση της. Το κινηματογραφικό κούνημα των χεριών του και το σοβαρό του ύφος, σίγουρα τον καθιστούσαν το νούμερο ένα φαβορί του πρώτου αντρικού ρόλου. Εγώ πάντως θα τον ψήφιζα!
Ιδιαίτερη εντύπωση μου προξένησε το πώς, αλλά και με πόση αφοσίωση κρεμόντουσαν από τα χείλη του όλοι εκείνοι που τον θαύμαζαν μυστικά γύρω από το τραπέζι. Με τις περιγραφές του είχε καταφέρει να τους μαγνητίσει. Τους παρότρυνε να δοκιμάζουν πρώτα μια μικρή μπουκιά από το πιάτο τους. Ύστερα να τη μασήσουν πολλές φορές ώστε να απλωθούν όλα τα γευστικά στοιχεία του πιάτου στην στοματική τους κοιλότητα και μετά, να έπιναν μια γεμάτη γουλιά από το ποτήρι τους. Ολόκληρη ιεροτελεστία δηλαδή. Σκέφτηκα πως ο καλύτερος τρόπος για να περιγράψει κανείς ακριβώς το ολοκληρωμένο σύνολο των γεύσεων στο τραπέζι είναι ακριβώς , αυτός.
Ήμουν πεπεισμένος πως ήταν ένας εφευρετικά εμπνευσμένος τρόπος για να δώσει στην παρέα του την πλήρη περιγραφή. Η οποία όπως ανέφερα παραπάνω, ξέφευγε από τις πρακτικές διαστάσεις. Έμεινα να τον κοιτάζω προσηλωμένος. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή μου έκανε νεύμα να καθίσω μαζί τους. Με είχε παρατηρήσει εδώ και ώρα. Δεν έχασα την ευκαιρία. Πήρα την καρέκλα μου, το κρασοπότηρό μου και κάθισα δίπλα του.
Μετά από τις τυπικές συστάσεις συνέχισε να περιγράφει τα αρώματα και τις γεύσεις της συγκεκριμένης ποικιλίας. Τα περιέγραφε όπως ακριβώς ανέδυαν από τα ποτήρια μας. Τα γευόμασταν ακριβώς έτσι όπως τα περιέγραφε. Απολύτως ρεαλιστικά. Επρόκειτο για μια ποικιλία από την Χιλή και συγκεκριμένα ένα Sauvignon Blanc. Η οξύτητα του ήταν υψηλή πράγμα που μ’ έκανε να το συμπαθήσω ακόμη περισσότερο ενώ τα ώριμα πράσινα φρούτα ολοένα και περισσότερο τα γευόμουν στη στοματική μου κοιλότητα, με μια επίγευση μακρά αλλά και ευχάριστη. Παρατήρησα πως είχε διαλέξει τα πλατό με άψογη λεπτομέρεια των υλικών που έχτιζαν μια γευστική αρμονία στον ουρανίσκο μας. Υψηλή οξύτητα και λιπαρότητα. Μου επιβεβαίωσε για ακόμη μια φορά το πόσο ταιριαστές γαστρονομικές φίλες είναι.
Παρατήρησα πως τις φιάλες τις είχε ανοίξει με μια σειρά που τηρούσε το πρωτόκολλο. Βέβαια πάντα βαθιά μέσα μου θα πιστεύω πως είναι εφικτή μια τυχαία σειρά επιλογών ανάμεσα σε τόσες φιάλες. Είναι θέμα πειραματισμού αλλά αυτό έχει και το ρίσκο του. Μου εξήγησε πως δεν είναι θέμα πρωτοκόλλου αλλά θέμα αρμονίας στις γεύσεις και στα αρώματα. Μια φιλική στάση και ισορροπημένη με σεβασμό απέναντι στον ουρανίσκο μας.
Όταν σταμάτησε να μας περιγράφει το τεχνητό κομμάτι ξεκίνησε μια περιγραφή άνευ προηγουμένου. Κατάφερε να μας μεταφέρει στην κάθε χώρα ξεχωριστά όπου την εκπροσωπούσε και η αντίστοιχη ετικέτα μπροστά μας. Φτιάξαμε τις βαλίτσες μας για την Ιταλία, την Αργεντινή, την Νέα Ζηλανδία και την Χιλή. Γνωρίσαμε τους οινοπαραγωγούς της κάθε ετικέτας και περπατήσαμε στα αμπελοτόπια τους. Περιπλανηθήκαμε σε βουνά και λίμνες και τέλος καθίσαμε στο κάθε οινοποιείο ξεχωριστά να γευματίσουμε με τον εκάστοτε οινοπαραγωγό. Η φιλοξενία ήταν άριστη.
Μια κινητή εγκυκλοπαίδεια που δεν είχε σηκωθεί από την καρέκλα. Συλλογίστηκα όλες εκείνες τις φορές που αυτή η γευσιγνωσία αποτελούσε ένα ολόγραμμα της πραγματικότητας. Αλλά όχι. Μια γευσιγνωσία γνήσια από τα γεννοφάσκια της δεν πρέπει να εγκλωβίζεται μόνο σε τυπικές περιγραφές. Αυτός εδώ ο κύριος, ήταν κάτι σπάνιο για τους οινικούς διαδρόμους. Κάτι πρωτόγνωρο. Παραστατικός, έξυπνος, περιγραφικός και άριστος ρήτορας της οινικής διαλέκτου. Ένα πρότυπο για τη σπίθα που παλεύει μέσα μας. Ένα πρότυπο για κάθε λάτρη του κρασιού ξεχωριστά.
Ο λόγος του είχε αρχή μέση και τέλος. Η κάθε λέξη που χρησιμοποιούσε είχε τη σημασία της και η γνώση του στα οινικά σταυροδρόμια μας διευκόλυνε στον προορισμό μας. Μιλούσε απλά και καθαρά. Η κάθε απορία μας , δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια τεκμηριωμένη εξήγηση που έλυνε το οινικό μυστήριο. Η χροιά του όριζε τη σοβαρότητα της περιγραφής.
Και κάπως έτσι, σε μια τυχαία συνάντηση, συνειδητοποιώ πως υπάρχουν ανάμεσα μας άνθρωποι παθιασμένοι με το κρασί περισσότεροι απ’ όσους μπορούμε να συναναστραφούμε. Περισσότερους απ’ όσους μπορούμε να περιγράψουμε. Ο καθένας σίγουρα έχει το δικό του πρότυπο. Το δικό του είδωλο. Αλλά τέτοιες φυσιογνωμίες σίγουρα αναπυρώνουν τη σχέση μας με το κρασί.
Έτσι αφού δοκιμάσαμε άλλη μια φιάλη κρασί από την Κρήτη και ακούσαμε μια ακόμη περιγραφή με το δικό του στυλ, τον αποχαιρέτησα με την υπόσχεση πως θα ανανεώσουμε το ραντεβού μας. Ύστερα πήρα την καρέκλα μου και γύρισα στο αρχικό μου τραπέζι.
Ζήτησα άλλο ένα ποτήρι ροζέ. Το απόλαυσα λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα με μια ολοκληρωμένη εικόνα στο μυαλό μου. Είχα φτιάξει τις βαλίτσες της επιστροφής από ένα wine tour που σίγουρα μονοπώλησε το ενδιαφέρον μας.
Σα να ήμασταν εκεί…
