Οι γαστρονομικές αναφορές είναι επιλογές. Είναι οι γαστρονομικές μας επιλογές. Θα μπορούσαν να ήταν αυτές με τις οποίες συνυπάρχουμε περισσότερο. Μπορούμε να πούμε με (σιγουριά) πως είναι αυτές. Ποιες είναι αυτές ωστόσο; Εδώ θέτουμε τη βάση! Για τον καθένα είναι ξεχωριστές. Έχουν κλειδώσει στους γευστικούς μας κοιτώνες και στα γευστικά μας χαρακτηριστικά. Το φαγητό παραμένει μια διαχρονική απόλαυση. Ο κόσμος της γαστρονομίας είναι ένας τόπος που καινοτομεί και συνεχώς αλλάζει. Αλλάζει ενώ παράλληλα παραμένει σταθερός στη ρίζα της παράδοσης. Είναι ένα φαινόμενο όπου επιπλέει στην εξειδίκευση της γεύσης καθώς συνδυάζει τους κανόνες με την ατομική απόλαυση του καθενός που ορίζει το γούστο του. Την ατομική «νοστιμιά» του.
Ο χρόνος θα μπορούσε να αποτελέσει ένα από τα γρανάζια της γαστρονομικής αναφοράς; Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του χρόνου είναι πως πάντα συμβάλει στο επόμενο σκαλί. Το φαινόμενο της γαστρονομικής μετάβασης αλλιώς. Της μετάβασης που μας ωθεί στο επόμενο βήμα στις γεύσεις και στα αρώματα. Οι συνήθειες μας αλλάζουν. Οι επιλογές μας αλλάζουν. Οι γευστικές μας παλέτες εξελίσσονται και δε διαπραγματεύονται την εξέλιξη. Την απαιτούν. Με την πάροδο του χρόνου επιζητάμε όλο και περισσότερες καινοτομίες στο πιάτο μας. Βασισμένοι έως τώρα στις γεύσεις της γιαγιά, είναι η στιγμή που περνάμε σ’ ένα νέο στάδιο. Στο επόμενο βήμα. Χωρίς να αλλοιώσουμε τις γευστικές μας αναμνήσεις. Χωρίς να αλλοιώσουμε τις γεύσεις της. Αυτές πάντα μας ακολουθούν και παράλληλα τις αναζητούμε παντού. Οι γαστρονομικές επιλογές, είναι οι ξεχωριστές επιλογές που διαλέγει ο καθένας μας ξεχωριστά. Το να θέσουμε κανόνες αποτελεί μια ιδιωτική – γευστική υπόθεση. Ένα πιάτο υψηλού ρίσκου αποτελεί την ίδια δυναμική μ’ ένα πιάτο χαμηλού ρίσκου. Το μόνο που αλλάζει είναι η νοστιμιά που αφήνει στον καθένα. Για τον καθένα από εμάς, η γεύση δε διαχωρίζει. Είναι ο νούμερο ένα παράγοντας για την αρέσκεια μας. Ένα απλό «μου αρέσει» έχει τη μεγαλύτερη ισχύ που υπερτερεί όλων των γαστρονομικών επιλογών. Αλλά και κανόνων.
Η γαστρονομία δε βαδίζει μόνη. Αυτό, δεν είναι θέμα δυσκολίας. Ή αδυναμίας. Είναι θέμα σύνδεσης και κοινής πορείας. Το κρασί συνυπάρχει αρμονικά με τη γαστρονομία. Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε αυτόν τον συνδυασμό και ως συνήθεια. Μια συνήθεια που ενισχύει τη δυναμική στο πιάτο και την καινοτομία. Βήμα- βήμα αυτά τα δυο στοιχεία συνυπάρχουν διαχρονικά μ’ έναν και μόνο σκοπό. Την εξειδικευμένη απόλαυση. Ή την απόλαυση σκέτο. Το κρασί αποτελεί τον καλύτερο γαστρονομικό φίλο. Τον υποστηρικτή και σύμμαχο. Και γιατί αυτό; Γιατί ένας συνδυασμός κρασιού και φαγητού στοχεύει στην ενίσχυση των δυνατών χαρακτηριστικών του. Στην καλύτερη εκδοχή τους. Το κρασί μπορεί να αναδείξει στο έπακρο τα γαστρονομικά στοιχεία του πιάτου στο καλύτερο δυνατό τους σημείο. Το ίδιο και ένα πιάτο ισορροπημένο με το κατάλληλο κρασί.
Οι γαστρονομικές αναφορές είναι προσωπικό στοιχείο. Το ίδιο και οι ποικιλίες για τον κάθε ουρανίσκο. Δεν τίθεται θέμα σωστού και λάθους. Αποτελούν καθαρά θέμα προσωπικής επιλογής. Αποτελούν λοιπόν μια προσωπική επιλογή, μια οινική και γαστρονομική αναφορά;
Η απάντηση είναι «προφανώς»…
