Κι αν έχει ηλικία το κρασί, αυτό δεν είναι κάτι που του προσδίδει μόνο αξία. Η οινική ηλικία φανερώνει στο κρασί την προσωπικότητά του. Την ταυτότητα του και την εξέλιξη του. Υπάρχει μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος όπως έχουμε αναφέρει ξανά στα οινικά μονοπάτια. Είναι ωστόσο όλες μας οι ηλικίες κατάλληλες ώστε να αντιληφθούμε το κρασί; Να αξιοποιήσουμε τη δομή του και να επεξεργαστούμε τη σπουδαιότητα της προσφοράς του στους ουρανίσκους μας; Όσο περνάνε τα χρόνια κατανοούμε την ιδιαιτερότητά του και αυτό θεωρώ πως προέρχεται αρχικά από έναν αυτόματο μηχανισμό της αναζήτησής μας προς αυτό. Οι γεύσεις και οι προτιμήσεις μας αλλάζουν. Τουλάχιστον εμένα χρειάστηκαν αρκετά χρόνια ώστε να έρθω σε μια πρώτη επαφή μαζί του. Να το γνωρίσω και να μου συστηθεί. Η αναζήτηση του ωστόσο ταυτίζεται μόνο με το ηλικιακό κομμάτι; Γιατί μπορεί να συστήθηκα κάπως αργά μαζί του (ηλικιακά) αλλά το γνώριζα. Το έβλεπα μα δε το δοκίμαζα!
Το κρασί είναι ένα προϊόν που στιγματίζεται εύκολα. Η ταμπελοποίηση του έμμεσα χαράσσει νέες οπτικές. Ή χάραζε τουλάχιστον. Και όχι απαραίτητα θετικές. Εκπροσωπεί πολλά σημεία και τομείς ή καθημερινές μας συνήθειες. Το φάσμα είναι ευρύ και χαμαιλεοντίζει σ’ έναν φαύλο κύκλο απόψεων που το βαφτίζει και το συνδέει με τύπους, με κοινωνικά στάτους- δρώμενα, συνθήκες που συγχέονται με δύναμη και οτιδήποτε άλλο εγκωμιαστικό. Έχει την αίγλη ώστε να χαρακτηριστεί με οποιουσδήποτε επαίνους και άλλα κοσμητικά επίθετα. Είναι ένας εύκολος στόχος… στοχοποίησης! Πολλές φορές, αυτός ο διαχωρισμός του κρασιού, ο έπαινος και η διάκρισή του, το κατατάσσει ως ένα απλησίαστο προϊόν που τρομάζει. Ή καλύτερα που τρόμαζε και κρατούσε μια απόσταση ασφαλείας από το υπόλοιπο κοινό. Αλλά και πάλι, υπήρχε μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο κρασί του «σπιτιού» και της «εξωτερικής κοινωνικής αίγλης». Αυτό ωστόσο δεν εμπόδιζε ούτε τους μεν αλλά ούτε και τους δε να το απολαμβάνουν όπως ακριβώς το επιθυμούσαν. Αλλά και πάλι υπήρχε διαχωρισμός. Τώρα; Θα αναρωτηθεί κάποιος… δεν υπάρχει;
Υπάρχει αλλά στο «τώρα» αυτό που βιώνουμε, τις οινικές μας απόψεις, που δοκιμάζουμε και γευόμαστε τα ποικίλα γευστικά και αρωματικά χαρακτηριστικά, υπάρχει όλο και περισσότερος κόσμος που ασχολείται περισσότερο με το κρασί. Που οικειοποιείται μαζί του και που δεν φοβάται να οικειοποιηθεί και να βαδίσει στα νέα οινικά μονοπάτια. Να το επεξεργαστεί. Αυτό πλέον ξεκινάει από νωρίς. Υπάρχει ένα ρεύμα που στρέφει όλο και περισσότερο νέους ανθρώπους προς την αγάπη τους για τον οίνο. Αυτό από μόνο του είναι ένα άλμα που μυρίζει εξέλιξη. Ένα άλμα το οποίο φαίνεται να αφήνει τις ταμπέλες του παρελθόντος στα χρονοντούλαπα και να ανοίγει νέες οπτικές οι οποίες δίνουν τη δυνατότητα να αφοσιωθούν και να στραφούν σε αυτό και νεότεροι άνθρωποι.
Το κρασί εκτός από προϊόν είναι μια φιλοσοφία η οποία δε διαχωρίζει. Δεν ταμπελοποιεί. Δεν κάνει διακρίσεις. Είναι μια έννοια συγκεκριμένη σ’ αυτό αλλά και ευρεία. Πατώντας πάνω σ’ αυτό όλοι μας οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί. Η γεύση είναι η πιο ιδιαίτερη αίσθηση. Τουλάχιστον για το κρασί. Ορίζει το μέτρο του καθενός και το γούστο του που οφείλουμε να σεβαστούμε. Η γεύση δεν διαχωρίζει.
Όσο πιο γρήγορα αντιληφθούμε τα πλεονεκτήματα που υποβόσκουν πίσω από μια ετικέτα κρασιού, ακόμα περισσότερα άλματα θα αναπαραχθούν και αυτό είναι ένα τέλειο αλυσιδωτό φαινόμενο. Το φαινόμενο «των γευστικών κρίκων»… όπως μου αρέσει να το αναφέρω!
Από την άλλη, το κρασί είναι κουλτούρα. Και όσο νωρίτερα το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τόσο πιο νόστιμους και γεμάτους θα κάνουμε τους ουρανίσκους μας…
