Η Έλλη είναι ένα κορίτσι που αγαπάει το κρασί. Από το κρασί γνώρισε τη γεωγραφία και από τη γεωγραφία τον παλιό και νέο οινικό κόσμο, όπου την οδήγησε με τη σειρά του, στα οινικά σταυροδρόμια. Τα οινικά μονοπάτια ωστόσο, δεν μαθαίνονται και τόσο εύκολα όσο θα νόμιζε κανείς. Διεθνής ποικιλίες, αμπελοτόπια από κάθε γωνιά της γης και πρωτοπόροι οινοποιοί, συντρόφευαν τις σελίδες της, τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Οι οινικοί χάρτες τελικά, συνειδητοποίησε ό,τι δεν περιλάμβαναν μόνο γεύσεις και αρώματα. Έκρυβαν τόσα στοιχεία όσο και οι ρώγες που λιάζονταν στα ατελείωτα στρέμματα των αμπελιών.
Οι περισσότεροι, βλέποντας την Έλλη με ένα ποτήρι κρασί, πίστευαν πως είχε αναπτύξει ιδιαίτερα την όσφρηση της και τα γευστικά χαρακτηριστικά αποτελούσαν απλά μια τυπική προπόνηση στη στοματική της κοιλότητα. Ήταν γι’ αυτούς ελκυστικό. Ένα οινικό κίνητρο. Μόνο που όλο αυτό για την Έλλη, αποτελούσε κάτι παραπάνω από μια απλή γευσιγνωσία. Από την άλλη, πίστευε πως η οικειότητα με τα ανοιχτήρια, άνοιγε νέες οινικές πύλες και ξεκλείδωνε σύνορα. «Οι γευσιγνωσίες είναι ένα ατελείωτο ταξίδι που κάθε τόσο ο προορισμός του αλλάζει». Άλλοι πάλι δεν την έδιναν και ιδιαίτερη σημασία. Όχι γιατί δεν τους άρεσε το κρασί ( ή μπορεί όντως και να μην τους άρεσε) απλά πίστευαν ό,τι είναι μια άριστη ηθοποιός και όλο αυτό είναι ένα πολύ καλό σκηνοθετημένο σενάριο. Η Έλλη απεναντίας δεν έδινε καμία σημασία σ’ αυτό. Είχε συνειδητοποιήσει ότι ο χρόνος της είναι πολύτιμος και ό,τι το σακίδιο της, την βάρυνε περισσότερο κάθε φορά που έπρεπε να κάνει και από μια στάση.
«Πολλές φορές οι ψίθυροι γύρω από τα αφτιά μας», έλεγε, αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα στην αρένα της καθημερινότητας. Όχι γιατί απαραίτητα έπρεπε να αποδείξει κάτι σε γλώσσες ακούραστες στα σχόλια, αλλά γιατί εκείνη ήθελε να εμβαθύνει ακόμη περισσότερο στην οινική επίγευση που ήταν ο κύριος σκοπός της.
Συχνά χρησιμοποιούσε την εξής πρόταση. «Το κρασί είναι αναμνήσεις. Είναι συναίσθημα και είναι κομμάτι της ζωής μας». Για κάποιους ένας τέτοιος συνειρμός μπορεί να θεωρείτε ύμνος στη γραφικότητα. Αλλά για τους λάτρες που ανεβαίνουν ακούραστοι τα οινικά σκαλοπάτια αποτελεί μια μεγάλη αλήθεια. Μια διαχρονική αίσθηση. Αυτή όπου η Έλλη πρέσβευε κάθε τόσο, όσο ελκύονταν από το κρασί.
Είναι εύκολο να αντιληφθούμε πως στη συνθήκη της Έλλης υπάρχει ένα άριστο παράδειγμα ενός αποτελέσματος που οδηγεί με ακρίβεια σε μια άριστη με τη σειρά της συμπεριφορική συναικτικότητα. Οποιοδήποτε μοντέλο υγιούς δελεασμού τρέφεται από αυτήν και το αντίστροφο. Αυτός ο τρόπος δράσης λοιπόν, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα παραδείγματα των ερωτευμένων. Των αθεράπευτα ρομαντικών και ακούραστων ταξιδιωτών στον οινικό κόσμο.
Στην καθημερινότητά μας δεν είναι καθόλου σπάνιες οι «χειραγωγήσεις». Μια χειραγώγηση δεν εφάπτεται πάντα λεκτικά. Πολλές είναι οι συμπεριφορές που μπορούν να την οικειοποιηθούν. Ωστόσο αναρίθμητες είναι και οι συνθήκες της ελεύθερης επιλογής. Αυτής της επιλογής όπου καλούμαστε να ακολουθήσουμε έχοντας πρωτοπόρο το ένστικτό μας. Και αυτό που μας ψιθυρίζει συνήθως είναι πάντα αυτό που πιστεύουμε στα αλήθεια. Όσον αφορά το οινικό ένστικτο αυτό είναι ένα κομμάτι ξεχωριστό για τον καθένα που οφείλουμε να το βιώνουμε όπως εμείς επιθυμούμε.
Η Έλλη ωστόσο, δεν σταμάτησε ποτέ να βαδίζει στα οινικά χνάρια. Ούτε έκοψε τους δεσμούς των οινικών προορισμών της. Απεναντίας, συνέχισε να κάνει αυτό που αγαπάει. Και αυτό που αγαπάει είναι το κρασί!
