Η παραγωγή κρασιού στην Ελλάδα, από την αρχαιότητα μέχρι την Βυζαντινή αυτοκρατορία και μετέπειτα ως την Τουρκοκρατία φτάνοντας μέχρι σήμερα, αποτελεί ένα διαχρονικό σημάδι που διαιωνίζει αυτή τη παράδοση. Μέσα στους αιώνες βέβαια που μεσολάβησαν, η τεχνολογία συνέβαλε θετικά ώστε η οινοποίηση να περάσει σε μια μοντέρνα αναβάθμιση, όπως για παράδειγμα την αντικατάσταση του πιθαριού από το βαρέλι και την χειρωνακτική εργασία από τα μηχανήματα.
Στην Ελλάδα, η αμπελοκαλλιέργεια και η παραγωγή του κρασιού, διαμορφώθηκε κάτω από συνθήκες, που είχαν άμεση σχέση με τη ιστορία του γένους και τις εθνικές εξεγέρσεις για την κατάκτηση της ελευθερίας. Ένα μεγάλο φρένο για την ανάπτυξη της οινοποιίας, αποτέλεσαν οι τέσσερις αιώνες υποδούλωσης των Ελλήνων στην Οθωμανική αυτοκρατορία, την περίοδο που το κρασί στην υπόλοιπη Ευρώπη, παρουσίαζε τα πρώτα άλματα προόδου. Μετά την Ελληνική επανάσταση, οι αμπελοκαλλιέργειες και η παραγωγή κρασιού, αποτελούσαν την κάλυψη των εσωτερικών αναγκών αλλά και την πώληση κρασιών χύμα στο εξωτερικό. Ωστόσο, Ευρώπη και Ελλάδα, στο τέλος του προπερασμένου αιώνα, υπέστησαν καταστροφικές ζημιές από το φαινόμενο της φυλλοξήρας, όπου πραγματοποιήθηκε σταδιακά και χωρίς μέχρι σήμερα να έχει εξαπλωθεί σε όλο τον ελληνικό χώρο. Αργότερα ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος και ο Εμφύλιος ωστόσο, καθυστέρησαν σημαντικά την επαναφύτευση του ελληνικού αμπελώνα. Το φιλί της ζωής, για την καθιέρωση του ελληνικού κρασιού, ήταν το ξεκίνημα της κατανάλωσης εμφιαλωμένων κρασιών το 1960 παράλληλα με την ανάπτυξη των μεγάλων αστικών κέντρων και την άνθιση του τουρισμού.
Το 1970 ορίζεται η ιστορία της σύγχρονης ελληνικής οινοπαραγωγής, με την θεσμοθέτηση των ποικιλιών και των ζωνών παραγωγής κρασιών με ένδειξη Ονομασίας Προέλευσης καθώς εξελίσσεται, την δεκαετία του 1980 με την αφορμή σύγχρονων τεχνολογικών επεξεργασιών ώστε οι χαρακτήρες του σταφυλιού από ορισμένα οικοσυστήματα, όπως ορίζεται ο συνδυασμός ποικιλίας – εδάφους – κλίματος, να φτάνουν στο ποτήρι του καταναλωτή και βρίσκει την κορύφωσή του το 1990- 2010, με αποτέλεσμα την δημιουργία νέων οινοποιείων με ιδιόκτητα αμπέλια σε όλο τον ελληνικό χώρο.
Μέχρι της αρχές της δεκαετίας του 1980, η παραγωγή εμφιαλωμένων κρασιών, εκτός από τα κατά τόπους συναιτεριστικά οινοποιεία γίνονταν από μεγάλες ιδιωτικές εταιρίες εκείνης της εποχής, αλλά και από περίπου πενήντα μικρότερες που αγόραζαν σταφύλια από ανεξάρτητους αμπελοκαλλιεργητές. Σήμερα, πλέον σε όλα την Ελλάδα, υπάρχουν περίπου 1.100 οινοποιεία, από τα οποία τα 600 έχουν την δυνατότητα εμφιάλωσης και πολλά από τα κρασιά τους προέρχονται από ιδιόκτητους αμπελώνες.
Πηγή : Το βιβλίο του κρασιού
