Κατά τη δοκιμή ενός ποτηριού η στοματική μας κοιλότητα εμπλουτίζεται από ποικίλα αρώματα και γεύσεις. Από αισθήσεις που δημιουργούν μια ευχάριστη σύγχυση και νότα, στους γευστικούς κάλυκες και στον ουρανίσκο μας. Άλλες φορές με έντονο τρόπο και άλλες λιγότερο!
Αυτό που νιώθουμε είναι προφανώς μια αίσθηση. Ωστόσο, χρειάζεται λίγο χρόνο για να αντιληφθούμε τι γευόμαστε. Ο χρόνος αυτός διαφέρει από άτομο σε άτομο. Από κρασί σε κρασί. Από ποικιλία σε ποικιλία. Προσπαθούμε να μεταφράσουμε μια ”αίσθηση”. Να τη δώσουμε ένα σχήμα… μια μορφή, μια έννοια. Ένα όνομα. Να περιγράψουμε το κάθε μας συναίσθημα!
Καθοριστικοί σύμμαχοι στη γευστική μας “ανασκαφή” δε θα μπορούσαν να είναι άλλοι παρά μόνο ο ουρανίσκος και τα ρουθούνια μας. Η αίσθηση στη στοματική μας κοιλότητα μετατρέπεται σ’ ένα μυστήριο. Σ’ ένα οινικό σταυροδρόμι στο οποίο θα συναντήσουμε όλες τις απαντήσεις μας.
Στο κρασί υπάρχει η αίσθηση της οξύτητας, του σώματος, των τανινών καθώς και της επίγευσης. Στοιχεία που τα εντοπίζουμε στην ”αρένα” της στοματικής μας κοιλότητας και προέρχονται από την αίσθηση της γεύσης…
Η οξύτητα θα δροσίσει τον ουρανίσκο μας. Θα ζωηρέψει το στόμα μας και θα κάνει αισθητή την παρουσία της μόνο… γευστικά! Οι σιελογόνοι αδένες θα ενεργοποιηθούν και θα παράγουν έκκριμα το οποίο ονομάζεται σέλιος ή αλλιώς σάλιο! Όσο περισσότερο σάλιο απελευθερωθεί, τόσο πιο υψηλή οξύτητα έχουμε στο κρασί μας!
Ώσπου η σκυτάλη θα δοθεί με τη σειρά της στην αφή. Στις αισθήσεις που αντιλαμβανόμαστε με τη γλώσσα, τα χείλη και τον ουρανίσκο. Τα χείλη μας, είναι η κύρια ”πηγή” η οποία μας βοηθά να αντιλαμβανόμαστε τη λιπαρότητα του κρασιού. Δεν είναι απαραίτητο ωστόσο να την εντοπίζουμε σε κάθε ποτήρι!
Οι τανίνες είναι οι ουσίες οι οποίες γεννιούνται κατά την ερυθρά οινοποίηση και πρωταγωνιστούν μόνο στα κόκκινα κρασιά. Είναι υπεύθυνες για το μούδιασμα ή αλλιώς τα ελαφρά τσιμπήματα που νιώθουμε στα ούλα μας κατά τις πρώτες γουλιές μιας ερυθρής ποικιλίας. Οι τανίνες δεν έχουν την ίδια δυναμική ωστόσο από ποικιλία σε ποικιλία.
Η επίγευση από την άλλη πλευρά αποτελεί έναν ολοκληρωμένο επίλογο. Την ένδειξη μιας ποιοτικής ανάπτυξης που παραμένει στην στοματική μας κοιλότητα και την εμπλουτίζει με όλα τα αρώματα που απελευθερώνονται από το σταφύλι. Τη γευστική νότα που δεν εγκαταλείπει τον ουρανίσκο.
Τα οινικά μονοπάτια είναι αναρίθμητα. Το μόνο που μένει είναι να τα ανακαλύψουμε και να συνυπάρξουμε μαζί τους.
