Η ιστορία αγάπης μεταξύ γης και σταφυλιού αφηγείται εδώ και αιώνες στον θεσσαλικό
κάμπο, με τη Λάρισα να είναι η καρδιά που χτυπάει. Οι αμπελώνες που είναι διάσπαρτοι
σε κυλιόμενους λόφους είναι κάτι περισσότερο από μια κερδοφόρα βιομηχανία καθώς
συμβάλλουν σημαντικά στον πολιτιστικό ιστό της περιοχής. Το αίμα της Θεσσαλίας έτρεξε
όταν η θεομηνία αυτή παρέσυρε ελπίδες και προκάλεσε ζημιές σε χιλιάδες εκτάσεις.
Ωστόσο, παρά την καταστροφή, οφείλουμε να αναδυθούμε ξανά.
Μέσα σε λίγες ώρες, ο χείμαρρος πλημμύρισε εκτεταμένες εκτάσεις αμπελώνων χωρίς να
κάνει εξαιρέσεις σε αμπέλια, λασπώνοντας τα εδάφη στο πέρασμά του. Σε όποιο
αμπελοτόπι που τραυματίστηκε στον απόηχο της καταστροφής, όχι μόνο χάθηκε η
παρούσα συγκομιδή, αλλά άλλαξε και το ίδιο το έδαφος, το οποίο συντηρούνταν
προσεκτικά επί γενεές. Όταν τα νερά των πλημμυρών υποχωρούν, παίρνουν μαζί τους
θρεπτικά συστατικά που είναι απαραίτητα για την παραγωγή σταφυλιών και αφήνουν
πίσω τους στρώματα που θα μπορούσαν να διαταράξουν την ευαίσθητη χλωρίδα. Τι θα
σημαίνει αυτό για τις μοναδικές γεύσεις των θεσσαλικών κρασιών;
Η καρδιά της Θεσσαλίας, οι οινοποιοί και οι αγρότες της περιοχής, επηρεάζονται από
αυτή την καταστροφή πολύ πέρα από τα αμπέλια. Οι καταστροφές αυτές ωστόσο ,είναι
πιθανό να αποτελούν την -πιο- μαύρη ιστορία του εδάφους… στην ιστορία.
Ο κατακλυσμός που κατέστρεψε τη Θεσσαλία δεν έσκισε μόνο την καρδιά των
αμπελώνων της, αλλά άλλαξε και το ίδιο το θεμέλιο της παραγωγής κρασιού: το έδαφος.
Αυτό το ζωογόνο στρώμα, που καλλιεργήθηκε σχολαστικά επί γενεές, γνώρισε μια σεισμική
αλλαγή στη σύνθεσή του. Καθώς οι πλημμύρες εισέβαλαν, διέβρωσαν ζωτικά μέταλλα και
οργανική ύλη από την οποία ευδοκιμούν τα αμπέλια, ενώ παράλληλα εναπόθεσαν
άγνωστα ιζήματα και πιθανώς μολυσματικές ουσίες. Αυτή η διαταραχή στο μικροβίωμα
του εδάφους μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες προκλήσεις στην καλλιέργεια των
σταφυλιών, επηρεάζοντας ενδεχομένως την ανάπτυξη, την υγεία και την απόδοση των
αμπελιών.
Επιπλέον, οι μεταβολές αυτές θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη χαρακτηριστική
γεύση των θεσσαλικών κρασιών, τη μοναδική αλληλεπίδραση εδάφους, κλίματος και
φυτών – να υφίσταται μεταμόρφωση. Τα επακόλουθα της πλημμύρας παρουσιάζουν ένα
σύνθετο μωσαϊκό προκλήσεων που διαπλέκει την άμεση φυσική καταστροφή με τις
μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην περίφημη οινική κληρονομιά της περιοχής.
Οι ενέργειες οι οποίες οφείλουν να γίνουν για τη συντήρηση των αμπελώνων αλλά και για
τη βιωσιμότητα τους θα πρέπει να είναι ταχύτατες. Ακόμα λοιπόν και τα οινοποιεία που
δεν επηρεάστηκαν τόσο από τη θεομηνία, ο έλεγχος του εδάφους οφείλει να είναι πιο
τακτικός.
Τέτοια πρωτοφανή καιρικά φαινόμενα με το πέρασμα τους θα πρέπει να αποτελούν
σημείο αναφοράς όσον αφορά την πρόληψη του αμπελώνα και των οποιοδήποτε ζημιών
έχει υποστεί.
